درایران باستان به جای کلمات آقا و خانم که ریشه مغولی دارند به مرد و زن میگفتند مهربان و مهربانو !
مهربانو یعنی کسی که مهر خلق میکند و مهربان یعنی نگهبان مهر.
درایران باستان به جای کلمات آقا و خانم که ریشه مغولی دارند به مرد و زن میگفتند مهربان و مهربانو !
مهربانو یعنی کسی که مهر خلق میکند و مهربان یعنی نگهبان مهر.
دلـــــــــــــــم هـــــــــــــــوای تـــــــــــــــو را دارداسیر زمینم .. فراری از زماندلم هوای تو را داردوقتی که نیمه شب می آیدوقتی که سپیده می آیدوقتی که طلوع می آیددلم هوای تو را داردوقتی چهارچشم عاشق را ..روبه روی هم می بینموپروانه ای را برگلدلم هوای